Op weg naar India

Vroeg in de ochtend van 5 februari werd ik wakker van de wekker. Ik had de vorige avond alles ingepakt en klaargezet wat ik mee moest nemen. Ik had mazzel: ik had gepland dat ik met de bus van 5:37 u. via Leiden en vervolgens met de trein naar Schiphol zou gaan. Maar vriend Frans moest vroeg in Hillegom zijn en was bereid mij te brengen als hij bij mij ergens kon slapen. Met andere woorden: hij zou me keurig met de auto naar Schiphol brengen, ik hoefde me geen zorgen te maken en me niet te haasten. Toch ontstond er nog een beetje stress toen we in het vroege ochtenduur ineens niet meer zeker wisten of we wel op de goede weg zaten. Ik weet dat je vanaf Noordwijkerhout via Sassenheim op de A44 kan komen en zo verder naar Schiphol kan. Maar we zaten op de N206 en sloegen de richting Hillegom in, hoe kwamen we nu bij de A44? Na een beetje zenuwachtig gedoe kwamen we uiteindelijk toch op de goede weg en tegen 6 uur kon Frans me keurig afzetten bij Schiphol.

Eenmaal binnen wist ik met mijn e-ticket in mijn IPhone niet zeker of da,t allemaal goed zou gaan maar omdat het nog erg vroeg was en er nog niet veel passagiers waren werd ik uitermate vakkundig geholpen door een aanwezige beambte en binnen de kortste keren was ik binnen. Ik was verrast door de snelle en gemakkelijke manier waarop dat allemaal was gegaan en realiseerde me dat ik nu eindelijk en ook helemaal echt onderweg was naar India.

Rond kwart over 9 konden we boarden en het vliegtuig vertrok keurig op tijd om 10.05 u.

Het was alweer een aantal jaar geleden dat ik gevlogen had, maar ik kon me niet herinneren dat ik ooit zo relaxt en enthousiast in een vliegtuig had gezeten: het eten was uitstekend en er was een leuke Bollywoodfilm te zien, goed om al vast in de Indiase sfeer te komen.

Na een (volgens mij ongeplande) korte tussenstop in Dammam, Saudi Arabië, kwamen we iets voor 22.00 u. aan in Musqat, Oman. Ik had me niet goed geïnformeerd vantevoren: het bleek dat het vliegtuig pas rond 8 uur de volgende ochtend zijn vlucht naar Chennai, India, zou vervolgen. Ik moest dus ergens op de luchthaven een plekje vinden om de nacht door te brengen. Maar eerst even rondkijken op het vliegveld: ik was in het verleden op meerdere vliegvelden van landen aan de Perzische Golf geweest voor tussenstops tijdens mijn reizen naar Indonesië, ik herinner me Doha (Qatar), Dubai (VAE), maar nooit in Musqat, Oman. Het was naar mijn idee een relatief klein vliegveld, vooral als ik me dat van Dubai herinner dat enorm indrukwekkend en druk was. Ik liep wat rond en ontdekte een "Irish House", een soort Ierse pub. Dat had ik hier niet verwacht, ik meende dat die Arabische landen nogal anti drank waren, maar hier kon ik in alle rust een biertje drinken en ook nog een sigaretje roken in de speciale rookruimte. Ik kon niet met mijn pinpas betalen maar ik had nog wat Euro's, papiergeld, als ik er maar genoegen mee nam dat het geld dat ik terugkreeg in plaatselijke bankbiljetten, de Omaanse Rial,werd betaald. Oké, dat deed ik dan maar. Na nog een biertje en wat foto's te hebben gemaakt ontdekte ik een eetgelegenheid waar curry's werden verkocht en, inderdaad: ik kon er een echte Indiase maaltijd met daal en chapati bestellen. Die smaakte me uitstekend en hiermee was precies ook het laatste geld op dat ik nog contant bij me had.

Nu nog een plekje zoeken waar ik op een ontspannen manier de rest van de nacht kon doorbrengen. Ik ging op zoek maar merkte dat alle stoelen, waar ik ook keek, vervelende leuningen hadden waardoor je nergens lekker kon hangen of liggen op een paar stoelen. Het viel me op dat mensen die sliepen, of dat probeerden, dat gewoon languit op de grond deden met een tas of een trui als hoofdkussen. Dat heb ik dus ook maar gedaan. Totdat ik het, om ongeveer half 7, tijd vond om de gate te zoeken vanwaar mijn vliegtuig richting Chennai zou vertrekken. Het was me trouwens opgevallen dat verschillende klokken op het vliegveld ook verschillende tijden aanwezen: de een verspilde rustig 10 minuten of een kwartier van de ander en kwam ook niet overeen met de tijd op.mijn IPhone. Gelukkig was het toch vrij snel om te boarden, ik kon instappen. Het vliegtuig was een maatje kleiner dan het eerdere, er waren ook veel lege plekken. Het werd me duidelijk dat de afstand tot Chennai eigenlijk niet echt groot meer was: we zouden nog maar zo'n 3 en een half uur vliegen: dat viel echt mee! Een klein hapje eten en vrij snel begon het vliegtuig zijn landingsprocedure in te zetten... Chennai, het doel van mijn reis was nu binnen bereik...                 

Eenmaal geland op International Airport Chennai ging ik op zoek naar de uitgang. Die ging via de douane die mijn paspoort en visum controleerde. Het verliep wat ingewikkeld, enig gehannes met mijn IPad om mijn visum en het toegekende nummer te kunnen laten zien, na enige tijd was alles in orde en kon ik doorlopen. Eenmaal buiten zag ik meteen Moni, ze stond me al op te wachten. Ik had het gehaald, ik was er: India, Madras! Ik voelde me uitermate blij en tevreden, heerlijk!