Noordwijkerhout, 4 februari 2018

Op 24 januari heb ik eindelijk mijn vlucht geboekt naar Chennai, India. Het zou een vlucht worden met Oman Air met 1 tussenstop in Musqat, Oman. Volgens m'n broer George een goede keuze omdat de stewardessen mooie pakjes aanhebben.

Ik had mijn huis inmiddels verkocht en moest nog een aantal zaken regelen om alles op een goede manier achter te laten.

Op donderdag 1 februari was de laatste homeparty met Stephanie om het te vieren: de verkoop van het huis en mijn ophanden zijnde reis naar en verblijf in India. Het afscheidsfeestje was te gek voor woorden, daar maak ik verder maar geen woorden aan vuil.

De ochtend van 2 februari heb ik gebruikt om een brief op te stellen voor de huurders in mijn huis zodat iedereen op de hoogte zou zijn van de ophanden zijnde verkoop van het huis.

Na een laatste afscheid thuis en een bezoek aan de plaatselijke politie om aangifte te doen van de diefstal van zo'n €4300 van mijn bankrekening ben ik naar Noordwijkerhout vertrokken om de laatste voorbereidingen te doen. Ik realiseerde me dat mijn vertrek al de eerstvolgende maandag zou zijn op 5 februari en niet op dinsdag dat op een of andere manier in mijn hoofd zat.

De volgende dag, zaterdag 3 februari, zou ik een afscheidsbijeenkomst hebben in Utrecht bij mijn dochter Iris voor mijn kinderen en kleinkinderen. Iris en Mark en hun kinderen Thomas en Thije waren echter allemaal geveld door een collectieve griep. Ik vroeg Bram om naar mij toe te komen met zijn kinderen. Ik realiseerde me niet dat hij niet meer beschikte over een auto en dus met het openbaar vervoer moest komen, een reis van zo'n 3 en een half uur vanaf Den Bosch. Het was hoe dan ook gezellig en leuk ze te zien en om op deze wijze afscheid te nemen. Na een gezamenlijk etentje bij de plaatselijke Turkse patat- en pizzasnackbar gingen ze weer huiswaarts.

De volgende dag, zondag 4 februari, had ik alleen gepland om met Marina, mijn ex en tot voor kort mede-eigenaar van ons huis, iets te drinken in Leiden om te vieren dat hiermee het laatste obstakel van onze scheiding, het gezamenlijk bezit van ons huis, definitief achter ons lag. Zij was, sinds kort, genaturaliseerd tot Nederlandse en had daarmee ook haar Indonesische nationaliteit losgelaten. Hierna had ik alles gehad en kon ik de laatste losse eindjes aan elkaar knopen voor mijn reis naar India