Weer wat meegemaakt...

18 februari 2018, 19.20 u.

Ik kreeg van Moni door dat het shakuhachi concert op 24 en 25 februari wel belangrijk zal worden, dat er waarschijnlijk mensen van het Japanse consulaat aanwezig zullen zijn. Reden voor mij om maar weer even flink aan het oefenen te slaan op mijn shakuhachi. Ik wil wel goed voor de dag komen....

Onbegrijpelijk India.
Vandaag toch wel weer wat zaken meegemaakt die voor mij onder het kopje "rare jongens, die Indiërs" vallen.
Ik ging (zoals ik gewend ben iedere dag) weer een stukje wandelen. Al snel liep ik langs een auto, gebeurt vaak, maar wat zag ik: de sleutel zat gewoon in het portier... In Nederland zou die daar niet langer dan 2 minuten staan denk ik, ik denk dat hij al snel verdwenen was. 
Ik liep wat verder door wat straatjes en steegjes en zag toen tussen de gewone stenen huizen een paar hutten met strooien daken. Het stonk er behoorlijk, ik zag wat koeien en een geit. Gewoon een boerderij tussen de woonhuizen en winkeltjes... Dat is hier in Chennai de gewoonste zaak van de wereld.
En je raadt het niet: ineens stond die jonge gast (ik noem 'm Rogesh, ik weet niet zeker of hij zo heet, maar laten we maar even aannemen van wel) weer voor mijn neus met zijn snelle motor. Hij kwam met wilde ideeën: bier drinken, vrouwen, sex, party, etc. Ik vond alles best, vooral vanuit het idee van "eerst maar Rens zien", dan kan ik altijd alsnog beslissen of het iets is. Oké, ik weer achterop, ik raak er steeds meer aan gewend om met z'n motor door het chaotische verkeer te crossen.Hij stelde me allerlei vragen maar sprak tamelijk onduidelijk dus ik begreep niet echt wat hij nou precies wilde. Ja: bier drinken, dus ik zeg: ja, ik lust wel een biertje. Nou dat moesten er minstens 2 worden, zei hij. Ik zeg: oké, ik ben niet (meer) zo'n echte bierdrinker maar 2 moest toch wel lukken. Oké, hij rijden. Begon toen over meisjes, dat moesten er ook 2 worden. Ik vond alles goed maar merkte wel dat we eigenlijk nergens precies heen reden: reed hij een stukje, dan  pakte hij bij de volgende afslag weer precies de tegenovergestelde richting, ik kreeg het vermoeden dat we dus eigenlijk nergens naar toe reden, alleen maar een beetje heen en dan weer: weer: heen en weer dus. Daar had ik niet veel zin in, ik zei hem te stoppen en dat ik verder wel ging lopen. Hij was wel een beetje teleurgesteld, hij had misschien gehoopt op een spannende wilde middag. Maar ja, ik ken de weg ook niet goed in Chennai en begreep dat ik van hem eigenlijk ook niet veel hoefde te verwachten. "Ik wil ergens heen, het maakt me niet uit wat, maar ik heb geen zin om ergens heen te gaan en dan vervolgens meteen weer terug te gaan, dan kan ik beter gaan lopen, dan kom ik tenminste nog ergens" kon ik hem duidelijk maken om vervolgens af te stappen. Ik gaf hem 20 rupees, had hij toch wat, waarna ik te voet verder ging. Ik kwam bij een tentje waar ik vaker geweest was, er waren veel mannen en ik had wel zin in iets. Het was tamelijk druk, een man leek zijn hand naar me uit te steken. Ik dacht "hij wil me een hand geven" maar dat was zeker niet de bedoeling: hij wilde dat ik aan de kant ging, je moet toch opletten bij dat soort subtiele signalen: je denkt "die is aardig, wil me gedag zeggen" maar hij bedoelt meer iets van "rot even n eindje op, ik moet er door" ik keek snel om me heen en zag dat een ander er wel de humor van in zag, waardoor ik me toch gewoon ontspannen kon blijven voelen. Ik dronk een thee (chai) en at een samosa, samen 20 rupee ofwel 25 eurocent, daar doe ik het voor!
Ik dacht: laat ik eens een steegje inlopen waar ik niet eerder ben geweest. Ik kon weer even mijn ogen uitkijken. Ik kon wel merken dat de mensen niet echt gewend zijn aan witte, niet-Indiase mensen die een beetje rondsnuffelen. Ik kwam toch wel dingen tegen die mijn aandacht trokken. Het viel me op dat toch aardig wat mensen christelijk zijn, ik zie soms mooie, kleurrijke beelden of afbeeldingen van Jesus of van Maria, vaak op even kleurrijke manier als de Hindu goden. Een moskee tussen de huizen, zonder afbeeldingen of texten. Een man vroeg me wat ik kwam doen, het zijn nauwe steegjes en je dringt toch een beetje binnen in hun "buurt-gevoel", laat ik het zo omschrijven. Ik legde hem uit dat ik uit Europa kwam, dat religieuze uitingen bij ons minder opvallend zijn. Dat ik het wel bijzonder vond dat christendom, hindoeïsme en islam zo ongecompliceerd naast elkaar voorkomen. 
Toen ik wat verder liep, een wat bredere straat met meer verkeer zag ik een andere witte man, eigenlijk de eerste die ik hier tegen kwam. Ik maakte een praatje met hem: hij was Duits en maakte met een gezelschap een rondreis door India. Ze verbleven in een hotel en hij was de enige die een wandelingetje maakte om de sfeer te proeven. Hij merkte op dat deze wereld enorm verschilde van de ons bekende Europese. Ik kon niet anders dan het met hem eens zijn, en liep verder. Ik sloeg een weggetje in, ik was vooral honden aan het fotograferen, nu kwam ik er een tegen die zeer vriendelijk op me over kwam: hij kwispelde (dat had ik niet eerder gezien bij de Indiase honden) en kwam naar me toe om aan me te ruiken en zelfs aan mijn hand te likken toen ik die naar hem uitstak. De honden worden hier meestal genegeerd en aan hun lot overgelaten, deze was duidelijk wat "mens-vriendelijker" en had kennelijk meer zelfvertrouwen, als je daarover kan spreken bij honden (kennelijk dus wel, zou ik zeggen). Toen ik wat verder liep kwam ik bij een grote waterplas, een enorm stinkend vies modder-meer. Daar hebben ze gewoon hun vuilnis en hun smerige rotzooi gedumpt, ongelooflijk hoe mensen met zo'n smerige stank naast hun deur kunnen leven. Kennelijk ook geen enkel gevoel van "laten we dat met zijn allen eens een keertje goed opruimen, zodat we er van af zijn", nee, op de een of andere manier werkt dat niet zo bij hun. Er lag zelfs een dode hond tussen, het leek mij alleen maar een bron van ziekte en ongedierte. Maar goed, ik ben verder gelopen, ik was al een tijdje verwijderd van bekend terrein, ik wilde de weg terug gaan zoeken, Volgde mijn instinct en mijn richtingsgevoel en kwam ineens weer op een voor mij bekende weg terecht.
Ik had weer genoeg meegemaakt, ik wilde nog even naar het Lassihouse, mezelf verwennen voordat ik weer naar huis ging.
Het was er druk, er was een filmploeg, kennelijk met de bedoeling een reclamefilmpje op te nemen. Er zat een jong jongetje, een jaar of 4, 5 schat ik, eindeloos met zijn lepeltje in een leeg bakje: de opnames duurden nogal lang en moesten soms weer over, ik kon begrijpen dat ze hem niet steeds weer volle bakjes met ijs wilden voorzetten, maar dit vond ik ook tamelijk nietserig: dat jochie steeds weer in zijn bakje te laten schrapen op zoek naar de laatste moleculen van iets dat op ijs leek. Ik ging maar even buiten wachten op mijn bestelling. Er kwam een jongetje, een jaar of 6, die me wenkte om mee te gaan: hij liep naar het winkeltje ernaast: zijn vader had hem gestuurd, hij was nieuwsgierig naar mij, waar ik vandaan kwam en zo. Ik legde hem uit dat ik uit Nederland kwam, een klein landje in Europa, naast Duitsland. Dat er veel water is in Nederland en dat we goed zijn in het produceren van zuivelproducten en dergelijken. Dat vond hij verhelderend. Ik ging terug naar het Lassihouse, mijn bestelling, een mango-milkshake was klaar. Ik heb er extatisch van genoten waarna ik terugliep naar huis om de rest van de dag daar door te brengen.                                        Het werd snel donker en de lucht liet een prachtige nieuwe maan zien.

In Nederland was het grote nieuws dat er iemand op tv was die had ooit iets gehad met Leontien, de vrouw van Marco Borsato. Het gaf een enorme reuring, er werd getwitterd, gekwetterd en ge-appt dat het een lust was, zo zeer dat er weer een aardbeving in Groningen plaatsvond, zo'n 3 en een kwart op de schaal van Richter. Er zal morgen een speciale zitting van het kabinet plaatsvinden waarbij (inmiddels ex-) minister Halbe Zijlstra als deskundige gevraagd  wordt de mening van president Putin op dit gebied te vertolken