Een dagje Chennai

Het is 17 februari, het is nu 21.45 u. 
Ik ben bezig met een reislogger maar ik vind m inderdaad een "logger": een beetje log, ik wil als het kan wat dichter op het moment zitten, wat sneller zeggen en laten zien wat ik doe en meemaak. Feit is dat ik me hier nog steeds ieder moment op m'n gemak en op m'n plek voel, zoals tot nu toe eigenlijk iedere dag, ieder moment.

Memorabele momenten vandaag: ik heb mijn airbnb kamer in Bangalore geboekt: a.s. dinsdag, 20 februari ga ik, met de trein, naar Bangalore: eerst wat rondwandelen en rondkijken. Op 25 februari ga ik in café Azuki, een Japans travel café, Shakuhachi spelen naast en rond de thee ceremonie die voor die dag gepland staat. Leuk en exciting!

Mijn kleinzoon Thomas vierde vandaag z'n verjaardag en ik heb met m "gefacetimed" als ik dat zo kan zeggen: ik kon hem zien en hij mij; ik kon aan z'n reactie zien dat hij het niet echt geloofde (hij wordt 4 als ik t goed heb; vergeef me als ik t niet goed heb Iris): hij kon me zien achter zo'n schermpje maar zijn cadeau's die echt tastbaar waren en vlak voor m vond hij toch belangrijker en spannender, wat moet je met zo'n ,schermpje ook al zit je opa er in. Maar ik vond t onwijs leuk en boeiend, ik zag m'n dochter en m'n ex, zij konden zien dat m'n gezicht enorm rood en n beetje opgezwollen was, ze keek of ik n enge ziekte had (lepra komt nog voor hier in India soms) 

Daarna even n stukje gaan lopen wat ik altijd nog n beleving vind: ik kan m'n weg vinden en regelmatig leuk contact maken met lokale inwoners, Chennai-ezen zal ik maar zeggen. In een shoppie waar ik vaker geweest was iets gegeten: een vegetarische sandwich omlet and cheese: echt lekker, met snippertjes ui en wat scherpe kruiden, een juice pineapple, wat is er lekkerder dan dat. Teruglopend kwam ik langs een clubje mannen, een vroeg of ik in z'n tuctuc ergens heen wilde maar ik zei dat ik liever ging lopen. Ze waren geïnteresseerd waar ik vandaan kwam, ik deelde wat sigaretten uit, dat maakt t praten altijd wat gemakkelijker. Ze wilden weten hoe oud ik was en wat ik kwam doen. Ze geloofden niet dat ik 66 was, maar ik weet dat het klopt, ik ken mezelf al 66 jaar. Het was gezellig en ik ben weer doorgelopen naar n ander shoppie voor n glas orangejuice juice en n samosa, een pittige snack, heerlijk. Er was een (voor mij) bekende jongeman, de 19-jarige, ik heb m Rogesh genoemd. Ik vroeg m mij n beetje rond te crossen achterop z'n motor en dan naar huis te brengen. Leuk, spannend zo door t chaotische verkeer, ik had m'n hoed opgeborgen zodat hij niet wegwaaide, we scheurden nogal, ik zat lekker achterop. Hij begon n beetje te klagen, dat het leven in India moeilijk is en hij geen geld had (kwam me bekend voor, dat verhaal hoor ik overal; komt dat door mij of trek ik de verkeerde mensen aan?) maar ik zei dat hij niet zo moest klagen: hij was jong, had n prachtige motor, ik geloofde d'r niets van dat ie t zo moeilijk had. Zo jong en dan al klagen, waar moet dat heen? Hij heeft me thuis afgezet waar ik wat kon bijkomen van de dagelijkse stadsdrukte. Het was tegen 6 uur, het begon alweer richting zonsondergang te gaan. Ik vind dat altijd een prachtig moment van de dag: het wordt wat rustiger, de verkeersdrukte ook. Ik ga naar het dak van het huis waar ik dit voor mij enigszins magische gebeuren, het beste kan volgen. Er ontstaat een zekere stilte in de atmosfeer, de mensen gaan naar hun huis. De vogels beginnen zich te roeren. Dat is echt prachtig: je ziet ze vliegen (letterlijk dus) in groepen en ze maken daarbij veel geluid: ze kwetteren en kakelen dat t een lust is, ze blijven onrustig rondvliegen tot de zon langzaam achter de horizon verdwijnt. De lucht, die eerst een duidelijke gloed vertoonde waar de zon zich bevond, begon geleidelijk zijn kleurenspectrum te veranderen van eerst geel, via licht oranje tot donkerder oranje, tot rood, waarbij de wolken steeds grijzer en geleidelijk zwarter begonnen te kleuren. De vogels beginnen langzaam hun rust te vinden, hebben kennelijk hun plekjes gevonden in de bomen. Als het dan uiteindelijk echt donker is, het duister overheerst, hier en daar wat elektrisch licht, de vogels zwijgen: dan is de wereld veranderd: India staat in de "nachtstand".
Ik ga het huis weer in en aan de overheerlijke geuren dringt het tot me door dat er een heerlijk Indiase maaltijd zit aan te komen: Moni heeft uitgebreid gekookt, wat ze doorgaans 1 maal per week, op zaterdag meestal, doet om op de andere dagen alleen nog wat kleine extra's te hoeven klaarmaken om op die wijze toch elke dag een lekker avondmaal te kunnen genieten. Ook drinken we - het is weekend, dat doen we anders nooit - een lekkere borrel: een drankje dat ik nog goed ken uit de tijd dat ik veel in Frankrijk was: een pastis: Pernis met wat water en ijs. Het genot hiervan gaf me voldoende inspiratie om deze dagblog te kunnen schrijven, ik hoop dat u er net zoveel van genoten heb als ik.