Klusje

19 en 20 februari in Chennai.  

Ik begin bij gisterenmorgen: ik had 2 dingen te doen: 1 was fixodent zoeken (of kukident zoals het ooit ook heette), een soort plaksel dat er voor zorgt dat mijn (boven)gebit goed blijft zitten, vooral bij shakuhachi spelen wel belangrijk. Ik had al een paar dagen bij verschillende winkels, supermarkten, pharmacy shops (zoals je die hier vrij veel ziet) gevraagd en gezocht maar tot nu toe was het me niet gelukt. Tot ik gisterenochtend bij zo'n pharmacy shop kwam en: eindelijk, raak! Het was een poeder (meestal is t een tube met een soort klei-achtige substantie) die hier "fitto-dent" wordt genoemd. Zo, ik had al bijna de moed opgegeven, ik dacht: ze hebben zeker geen kunstgebitten in India, of ze hebben dat plakspul niet nodig. Nummer 1 was dus gelukt! Nu nummer 2: iemand in mijn huis in Nederland was de sleutel van de achterdeur, van de keuken, kwijtgeraakt en nu konden ze niet meer door die deur naar  buiten of naar binnen, lastig dus. Ik had had er zelf 3 (!) bij me dus ik zeg: ik stuur er 1 op per post, pakketpost, DHL of FeddEx of zo. Op Internet had ik 2 adressen gevonden van DHL, dat moest niet zo moeilijk zijn. Ik vroeg aan zo'n tuktukchauffeur of die me er heen kon brengen. Hij ging rijden, in een (volgens mij volkomen verkeerde) richting. Ik maakte het aan hem duidelijk, hij ging uitgebreid in gesprek met een aantal kollega-tuktukchauffeurs. Dus: omdraaien en de andere kant op tot we na een tijdje in een straat kwamen, op het opgegeven nummer zat een Bata-schoenenwinkel. Dat kwam overeen met de informatie, alleen: de DHL zat er helaas niet meer. Toen op zoek naar het andere adres. Eerst kwamen we bij een Mall, een enorm groot gebouw, heel modern, met allemaal sjieke decadente restaurants, shops,  modezaken, etc. Typisch bedoeld voor de wat rijkere Indiërs, ik had dergelijke massieve winkelgebouwen eerder gezien in bijv. Jakarta, maar vooral Singapore heeft er enorm veel. Veel bewakingsbeambten die er voor zorgen dat niemand buiten de lijntjes loopt of andere fouten maakt, maar ook behulpzaam kunnen zijn. Een mooie dame in uniform vroeg of ze me kon helpen en met de nodige digitale omwegen en de hulp van een sympathieke beveiligingskollega kon ze het adres van een DHL toesturen naar mijn telefoon. Ze zei me erbij dat, als ik met een tuktuk zou gaan ik niet meer dan zo'n 150 Rupees maximaal moest betalen. Oké, ik buiten naar de plek waar de tuktuks stonden, uitgelegd aan een chauffeur waar ik heen moest - er komen dan vaak al snel nog een paar nieuwsgierige chauffeurs bij die allemaal meepraten en hun mening ventileren. 900 Rupees wilden ze er voor hebben. Nee, zeg ik: dat gaat niet gebeuren. Ik zeg: maximaal zo'n 200 Rupees wil ik betalen. Ergernis en boosheid, buitenlanders worden per definitie bedrogen als het kan door tuktukchauffeurs. Maar ja, je wil er toch heen dus uiteindelijk heb ik afgesproken: oké: 500 Rupees, inclusief de terugrit naar de plek waarvandaan we vertrokken. Goed, wij op weg en na een lange rit door het eindeloze chaotische verkeer van Chennai kwamen we eindelijk op de bedoelde plek. Ik werd eerst nog naar een zaak genaamd BHL gestuurd (je gelooft t niet, maar er was inderdaad een winkel BHL, maar die had er niets mee te maken) maar een eindje verder zag ik een uithangbord waarop stond "International Courier" en toen ik dat volgde zag ik: DHL: ik had het eindelijk gevonden. Een klein typisch Indiaas kantoortje en de dienstdoende beambte legde me uit dat wat ik wilde versturen in 2, maximaal 3 dagen op het adres zou aankomen. Dat leek me een goed plan, dat was wat ik wilde. Ik vulde de nodige formulieren in en moest alleen nog de rekening betalen: "4800 Rupees sir", zei hij. Ik gaf hem een briefje van 500 Rupees want Ik meende dat hij zei 480 Rupees, maar hij zei echt vierduizend en achthonderd Rupees: toen drong het tot me door: 4800 Rupees: dat was echt een enorm bedrag, zo'n 60 Euro's, dat had Ik niet eens bij me. Ik was blij dat Ik 2000 had kunnen lenen van Moni voor ingeval van nood en ik moest ook de tuktuk chauffeur nog betalen dus hoe nu? Ik had ook zo goed als geen geld meer op mijn bankrekening.Ik had zo'n beetje alle papieren al ingevuld. De DHL man kwam met een voorstel: hij wilde de brief al versturen als ik de volgende of de daarop volgende dag het geld zou komen brengen. Wow, dat was echt een blijk van vertrouwen: het was een flink bedrag en hij kende mij verder niet. Dat vond ik wel een goed voorstel. Hij gaf mij zijn telefoonnummer en ik beloofde hem nogmaals dat Ik de rest van het bedrag echt zou komen brengen. Zeer tevreden over deze deal kon Ik met dezelfde tuktuk chauffeur weer de terugreis aanvaarden. Terug op de voor mij bekende Velachery Main Road vroeg de chauffeur me toch nog even 900 Rupees. Na lang onderhandelen, geklaag over zijn moeilijk situate, etc. gaf ik hem 500, wat uiteindelijk 600 werd en daarmee hield ik het verhaal over het opsturen van 1 sleutel voor vandaag maar voor gesloten. 

'sAvonds ben ik nog wat gaan wandelen. Dan zijn de vaak prachtig kleurrijk verlichte winkeltjes, shops, tempels etc. nog magischer om te zien. Ik had ook een app op mijn telefoon geïnstalleerd waarop ik Tamil kon leren spreken, te beginnen met simpele woorden als "hoe is het" en "gaaf" (arumai) met spraak zodat ik de uitspraak kon leren. Als ik ergens zat wat mango juice te drinken of zo zat ik dat tegelijk te oefenen. De mensen om me heen zagen en hoorden dat waardoor ik spontaan leuk contact met hen kreeg. Toen ik naar huis liep zag ik op de plek waar ik elke dag dat zwarte hondje had gezien nu een hele jonge puppie. Zo lief, zo schattig maar ook zo zielig. Kennelijk van dat zwarte hondje maar die zag ik nergens. Ik wilde hem zo meenemen maar dat heb ik maar niet gedaan....