In de trein naar Bangalore

21 februari 11.15 u.

Om half 6 opgestaan, n vlotte frisse douche, spullen in het koffertje, kopje koffie van Moni en om kwart voor 6 stond de taxi voor de deur. Zo'n 45 minuten rijden  door het vroege verkeer dat nog niet op zijn drukst was: we gleden over de wegen en alles verliep vlotjes, we kwamen bij Chennai Central station. Het was niet moeilijk de juiste aanwijzingen te vinden hoewel het wel een ongekende mensenmassa was. Mijn trein, de Brindavan Expres naar Bengalore, zou om 7:50 u. vertrekken vanaf spoor 3. Ik heb een tijd op een stoeltje zitten wachten, de tijd kroop sloom voorbij richting half 8, tot het tijd werd om m'n trein op te zoeken en een zitplaats te bemachtigen. Ondanks de drukte waren er toch nog wel lege bankjes, ik kon zelfs hangend liggen en een slaapgevoel ervaren. 
Totdat er 3 jonge jongens een zitplaats opeisten. De trein vertrok, de jonge heren waren gezellige types en we raakten al snel aan de praat over gebruikelijke onderwerpen zoals India, Nederland, vrouwen, wel of niet getrouwd zijn, etc. De jongen naast me kwam uit Assam in het verre noord-oosten. Of ik daar wel eens geweest was: nee, moest ik toegeven. Daar was echte wildernis, zei hij, met wilde roofdieren, tijgers, slangen etc.
Een verkoper kwam langs, "puri" roepend ofwel: eten: ontbijt: een aluminium doosje met 3 chapati's en een zakje daal. Het smaakte me uitstekend en mijn stemming knapte er ook van op. Na wat kletsen begonnen we rustig aan in slaap te vallen. Zo'n 7 uur durende treinreis kun je niet met praten alleen vullen. Ondertussen kwamen er voortdurend allerlei types langs die hun waren aanprezen: etenswaren, thee, maar ook water en frisdranken, kinderspeelgoed, vruchen, pinda's etc. etc. 
Als de jongens wat kochten werd het eerlijk gedeeld, door het gemoedelijke gesprek voelde ik me al snel ook "one of the boys". Zij gingen naar Bangalore om een zwager te helpen met een of andere bussiness. Vooral met de jonge jongen die naast me zat, hij heette Zonax, kon ik het goed vinden. 
Het was een lange reis, je hebt een zitplaats en kunt niet gaan liggen of zo, daarvoor was het gewoon te druk. Dus op een gegeven moment wilde ik wel even mijn benen strekken, gewoon een stukje wandelen door het gangpad. In een volgende coupé kon ik even op de grond zitten bij een open deur. De deuren staan bijna altijd allemaal open, ook de ramen, om de frisse wind een beetje binnen te laten. Aan de andere kant bij de open deur zaten 2 Indiërs. Een van hen vroeg of ik misschien een aansteker bij me had. En die had ik. Ik moet zeggen dat ik nog steeds rok, sigaretten wel te verstaan. Het was me opgevallen dat er vel minder gerookt wordt sinds mijn laatste reis door India in 1993. Het nationale anti-rookbeleid van de overheid werkt duidelijk. Zo mag er op het gehele terrein van Indian Rails, de Indiase Spoorwegen, niet gerookt worden, inclusief in de treinen en ook op de stations en perrons en ook al is het buiten of staan alle deuren en ramen open. En de mensen houden zich hier aan heb ik kunnen merken. Maar stiekum roken op de wc kan nog wel, zolang niemand het merkt of er last van heeft en dat is wat ze wilden: ze vroegen of ik misschien ook nog een sigaretje had en die wilde ik ze wel geven. Als een kind zo blij, ja 7 uur niet roken als je dat wel gewend bent is toch afzien. Duidelijk bevredigd door het rookgenot kwamen ze na een minuut of 10 mijn aansteker terugbrengen en toen heb ik hun voorbeeld gevolgd. Voorzover je de onwelriekende lucht van het ijzeren toilet voor lief nam kon ik toch ook even genieten van 1 stiekum sigaretje, "smoking in the boys' room" heet dat nummer van Alice Cooper geloof ik? Dat maakte de lange reis van lange droge vlaktes, bossages, palmbomen, kleine kleurrijke stationnetjes, etc. toch iets vlotter en eindelijk kwam Bangalore in zicht. De jonge heren stapten eerder uit, niet nadat we wat facebook gegevens en namen en kiekjes hadden gedeeld. Ik wachtte tot het laatste station: Bengaluru Central zoals het officieel heet.
Het viel me meteen op dat alles er iets netter, iets minder ongeorganiseerd uitzag dan ik gewend was in Chennai. Niet minder druk: het verkerkeer deed zeker niet onder voor dat van Chennai. Op zoek naar het adres van mijn airbnb, dat ging niet van een leien dakje: dat was een hele toer maar we vonden het en ik kon mijn vermoeide lichaam te rusten leggen op een zeer luxueus bed in een zeer luxueuze kamer in een luxueus huis.