Bangalore

22 februari 2018 - Bengaluru, India

Bangalore.

Op 21 februari kwam ik rond een uur of 4 in de middag aan op J.P. Nagar, 9th Cross, 2nd Phase, nummer 1738. Een uitgebreid adres maar ik kwam er later achter dat dat wel belangrijk is: je kunt op J.P. Nagar zijn maar dat is een enorm lange weg met veel wegen die deze weer kruisen (vandaar 1st Cross, 2nd Cross, etc.) en dan heb je ook nog verschillende "Phases", gebieden die rondom die J.P. Nagar gesitueerd zijn. Je hebt nog andere indelingen met bijv. Main street of Main Road etc. Tuktukchauffeurs weigeren soms je ergens te brengen omdat het te ver weg is, omdat ze een bepaalde buurt niet kennen of omdat ze ergens heen moeten, maar ze moeten ook weer terug. Ik heb over het algemeen goede ervaringen met de tuktukchauffeurs. Het is het beste om vantevoren een prijs af te spreken of de prijs die de meter aangeeft te betalen. Ik spreekpraktisch geen Hindi (een beperkt aantal woorden) maar had gelukkig het telefoonnummer van de persoon waar ik heen moest. Ik belde dat nummer en liet de chauffeur met die persoon spreken zodat hij wist waar hij heen moest. Op een gegeven moment waren we op J.P. Nagar maar nadat we de juiste Phase en Cross hadden gevonden moesten we nog het juiste huisnummer vinden. Na lang zoeken hadden we het gevonden: een ruim huis met veel beelden en beeldjes en afbeeldingen van Hindu-goden en van een man die vermoedelijk de reeds overleden man van de vrouw des huizes was. Een jongere man, Basvaraj geheten, was haar zoon en liet me de kaner zien. Er was een tv waar ik weinig mee kon maar gelukkig eerkte de wi-fi zodat ik het Internet op kon en met het thuisfront kon communiceren. De badkamer gebruikte ik samen met een andere huurder die aan de andere kant van de badkamer een deur had. Na me verfrist te hebben ben ik naar buiten gegaan om de buurt een beetje te verkennen. Er waren veel winkels en winkeltjes en ik zag een flink tempelcomplex. Ik ging van binnen kijken en zag een soort stal met n stuk of 6 koeien. Iets verder waren en stuk of 5 jongens bezig bloemenversieringen te maken. Toen ik ze vroeg samen een foto te maken gingen ze direct in een rij staan om te poseren. Jonge jongens, stoer, goed gestemd, maar toch met hele andere dingen bezig dan jongens van die leeftijd in Nederland. Na nog wat verder in de omgeving rondgelopen te hebben, wat gegeten en gedronken heb ik me op mijn kamer gewijd aan het opschrijven van mijn verhaal en het oploaden van de vele foto's die ik gemaakt had, wat toch ook een behoorlijk tijdrovende bezigheid is.                                                    Na nog wat rondgelopen te hebben in de buurt kwam ik er achter dat de mensen erg vriendelijk waren en dat er behoorlijk wat winkels en kraampjes waren met etenswaren, aan keuzes geen gebrek.
'sAvonds op mijn bed bleek het moeilijk de slaap te vatten: de warmte en de vervelende muggen die vooral 'snachts toeslaan en jeuk veroorzaken. Zodra het licht begint te worden, rond 6 uur in de ochtend  verdwijnen ze en heb ik nergens last meer van. Ik slaap dan net totdat er flink hard op de deur wordt geklopt: ontbijtje met een kannetje koffie. Die ik nog even laat staan omdat mijn net pas echt begonnen slaap nog even voortgezet moet worden. Zodra ik daar weer in gevallen ben: opnieuw flink bonzen op de deur: kamer schoonmaken, zegt de Indiase vrouw die verder geen woord Engels verstaat of begrijpt en dus ook onverstoorbaar haar gang gaat terwijl ik opnieuw weer even in de slaap probeer te komen die ik zojuist zo heerlijk begonnen was. Ik kon het ook niet te lang maken want ik had om 12 uur een afspraak met Rie Goto San, de dame van het Japanse café Azuki. Dus heb ik om iets na elf ur een tuktuk gezocht die bereid was me naar Residency Road te brengen, een aardig eindje rijden. We vonden het betreffende café aan het eind van een onopvallend straatje dat een zijstraat was van de uitermate drukke Resideny Road.
Het café is op de tweede etage, een niet al te grote ruimte die ruimte biedt aan een Japans eethuis, annex restaurant naast een reisbureau, travel agency zeg maar. Genoemde Rie Goto San is een Japanse die me iets over haarzelf vertelt, dat ze over de hele wereld gereisd heeft, in meer dan honderd landen geweest is, maar de laatste 17 jaar in Bangalore India gewoond heeft en dat ze ongeveer 1 jaar geleden het Azuki café is begonnen: café dan niet bedoeld zoal wij dat kennen, er wordt geen druppel alcohol geschonken, het is meer de bedoeling dat in Japan geïnteresseerde mensen in contact gebracht worden met de Japanse cultuur en culturele uitingen met de mogelijkheid om dan een reis te boeken om daar in Japan verder mee te gaan in de vorm van cursussen of reizen. Ze geeft me wat fotoboeken, waarin vooral foto's staan van Indiase vrienden die cursussen doen in Japan en gaat dan weer verder met haar werk, ze heeft t nogal druk - zoals de meeste Japanners die ik ken, die kennelijk nooit last hebben van een momentje verveling of nietsdoenerij (waar ik zelf van tijd tot tijd wel lichtelijk aan lijd...) Na wat gedronken en een hapje gegeten te hebben zetten we ons gesprek voort en laat ik haar een stukje shakuhachimuziek horen. Na wat eenvoudige Japanse deuntjes en een korte stilte krijg ik van haar maar ook van de andere aanwezigen een enthousiast applaus en de nodige complimenten. Het programma dat de volgende dag gepland staat in het Radison Blu Tra Hotel en de daaropvolgende dag, zondag 25 februari, omvat een theeceremonie waar ik geacht wordt Japanse muziek bij te spelen. 
Na mijn afspraak bij Azuki kwam ik dezelfde tuktukchauffeur weer tegen: hij vertelde dat hij Abdel heette en dat hij bereid was me terug te fijden naar J.P. Nagar maar dat hij wilde dat ik eerst even kennis maakte met vrienden van hem die een zaak hadden, niet ver daarvandaan. Een zaak met mooie Indiase traditionele stoffen, kleding en cultuurvoorwerpen. Ik werd wat rondgeleid door de prachtige spullen en stoffen die verkocht werden. Nadat ik uitgelegd had wat ik kwam doen in dat Japanse café werd mij gevraagd een stukje te spelen op die Japanse fluit. Dat deed ik graag en tegelijertijd werd het opgenomen en op facebook gezet en kreeg ik een aantal nieuwe enthousiaste Indiase facebookvrienden. Ik kocht een mooi strak vest dat goed zou staan bij de traditionele kleding die ik zou dragen bij mijn optreden de volgende dag. Nadat er uitgebreid geprobeerd was om me nog het een en ander te laten kopen (wat hun gelukkig niet gelukt is) kon ik weer door dezelfde tuktukchauffeur naar mijn verblijf op J.P. Nagar gebracht worden.Na terugkomst in mijn airbnb verblijf ging ik - na even bijkomen, in n tuktuk door het drukke Indiase verkeer plus de constante namiddagse drukkende warmte zijn behoorlijk vermoeiend - nog wat verder de omgeving verkennen. Ik hoorde muziek, snaartrommels en blokfluiten kon ik herkennen. Het kwam van een gebouw, een lagere school voor meisjes. Ik vroeg me af bij welk lesonderdeel dit hoorde dus ik wilde wel meer weten. Ik ging het gebouw binnen en vroeg aan de bijna altijd in dit soort gebouwen aanwezig mannelijke, in dit geval vrouwelijke employee of ik misschien wat foto's mocht maken voor mijn reisverslag; dat dit voor mijn Nederlandse lezers wel een boeiend onderdeel zou kunnen zijn. Natuurlijk moest zij weer eerst toestemming vragen aan het hoofd van de school. Deze had wat vragen voor mij, waar ik vandaan kwam, waarom ik hierin geïnteresseerd was. Ik vertelde dat - toen ik in de leeftijd was die zijn muzikale leerlingen nu hadden, deze trommel mijn eerste aanraking met een muziekinstrument was en ik er daarom wel wat foto's van wilde. Hij gaf zijn toestemming waarna ik naar de ruimte liep waar de meisjes aan het musiceren waren en de foto's en video-opnames maakte. Leuk dat ze zo les krijgen in India op deze leeftijd. Na mijn opnames geschoten te hebben liep ik de volgende straat in. Even zitten met een kop thee (chai heet het in Hindi: thee met melk en suiker, soms nog wat kruiden erbij) vroeg ik de verkoper of ik of ik even op het murtje mocht zitten en roken. Hier bleek toch even een kleine communicatiestoring: meestal betekent het heen en weer schudden van hun hoofd "ja" ("haan") maar in dit geval bedoelde hij toch eigenlijk   "nahien" ofwel "nee" en hij keek me aan alsof ik niet erg slim was dat ik dat niet kon begrijpen....
Na teruggelopen te zijn naar mijn kamer kon ik gaan rusten en proberen in slaap te komen.

Foto’s

4 Reacties

  1. Gonnie:
    5 maart 2018
    Zat al te wachten op een verhaal.
  2. Kees Kort:
    5 maart 2018
    Ja, het kost toch altijd wel veel tijd en het uploaden van de foto's loopt ook niet zoals ik het wil, een heel gedoe wel. Nu ben ik al ruim een week achter dan zit t ook niet zo helder meer in mn hoofd. Maar ik heb wel zo veel mogelijk op facebook gezet in ieder geval
  3. Iris:
    8 maart 2018
    Vaders! hoe gaat het daar?
  4. Jacqueline:
    10 maart 2018
    Weer een mooi verhaaal , je schrijft leuk Kees !