Bangalore, Radison Blu Tra Hotel

24 februari 2018
Bangalore, Radison Blu Tra Hotel.

Vandaag zou de theeceremonie in het Radison Blu Tra hotel plaatsvinden. We hadden afgesproken om 13.00 u. bij Azuki zodat we ruim op tijd zouden zijn in het Radison hotel: het programma zou om 15.00 u. beginnen. Hier kwamen Japanse exactheid en Indiase ruimdenkendheid dicht bij elkaar. Ik was er net iets voor 13.00 u., er was een lichte bezorgdheid merkbaar bij Rie Goto; zij was tenslotte verantwoordelijk dat alles op zijn Japanse precieze manier zou verlopen. Met een aantal auto's boorden we ons door de Indiase smurrie van verkeereen om toch keurig op tijd in het hotel aan te komen. We begonnen met een maaltijd, ons aangeboden door het hotel en volgens mij waren de mogelijkheden voor wat er op je bord kon belanden onbeperkt. Ik vermoed dat dit hotel voor de vips onder de V.I.P.'s was. Met andere woorden: om met Olie B. Bommel te spreken: een zeker niet eenvoudige maar echt wel voedzame maaltijd!
Na het eten konden degenen die aan het programma zouden delnemen zich omkleden. Ik kon de mooie outfit gaan aantrekken die ik van Moni en Rajeev had gekregen toen we in Pondycherry waren, plus het donkerkleurige vest dat ik zelf de dag ervoor had gekocht bij de vriend van Abdel, de tuktukchauffeur. Het combineerde er goed bij: ik zag er goed uit voor en Indiase shakuhachispeler. Die zijn er overigens niet zo heel veel heb ik begrepen. Bijna iedereen die de shakuhachi hoort moet ik uitleggen waar hij vandaan komt, men waardeert wel duidelijk de meditatieve kanken die ik ten gehore breng.
Tegen 15.00 u. waren de voorbereidingen klaar en konden we met het programma beginnen. Een van de Japanse dames (ik ben helaas haar naam vergeten; je ontmoet op zo'n dag ook zo veel voor mij nieuwe mensen met ook nog eens zo veel moeilijk te onthouden namen) zij gafeen inleiding in het Japans waarbij een andere (Indiase) dame dit in het Engels of Hindi vertaalde. Ze legden uit hoe in Japan de theeceremonie een belangrijke dô (zen-kunst of -weg) is en in die zin een belangrijk onderdeel is van de Japanse cultuur. Dat zo'n theeceremonie in Japan soms uren kan vortduren waarbij weinig gesproken wordt maar bijna elk onderdeel vastgelegd is en een bepaalde betekenis heeft. Zodra het commentaar stilviel begon ik met de shakuhachi rustige muziek te spelen zoals Honshirabe en 
Omdat ik met een microfoon speelde klonk het behoorlijk indrukwekkend: je hoort jezelf extra duidelijk, ook elk klein foutje dus, gelukkig heb ik die dan ook bijna niet gemaakt: in tegendeel zelfs, je krijgt een sort "boost" waardoor je beter speelt dan je van jezelf gewend bent...